Hoi Sylvia, interessante boekrecensie en vooral: theorie. Ik ben wel benieuwd of deze theorie nou alles kan verklaren. Een voorbeeld dat mijzelf erg puzzelt binnen mijn neurodiverse gezin is dat de ASSers prima kunnen huilen om een zielige film waarin een moeder doodgaat, maar dat als míjn moeder doodgaat, dat binnen een half uur tot ‘geincasseerde informatie’ hoort en dat men (de ASSers) mij een paar dagen later verbaasd vraagt waar ik om huil. Ik bedoel: wat is daar zo onvoorspelbaar aan? Dat iemand in de rouw een periode regelmatig huilt? Terwijl ze zelf een paar dagen na de film opnieuw emotioneel kunnen worden als ze aan de film denken.
Ik ben daar heel erg gepuzzeld over. Heb jij daar een antwoord op?
Dat is een hele lastige 🙂
Mijn eerste opwelling is: in een film zie je precies alles wat er toe doet. Het werkelijke leven is anders; dat zit vol dingen die niet te maken hebben met het “thema” dat er op dat moment speelt.
Daarom is het veel gemakkelijker om te voorspellen in films dan in het echte leven.
En dan kan het heel makkelijk voorkomen dat ze je zien huilen, en dan als het ware koortsachtig moeten nalopen wat er allemaal gebeurd is. Daarbij springt, zo vreemd als dat klinkt, de dood van je moeder niet als eerste naar voren, zoals bij ‘neurotypici’.
Hoi Sylvia, interessante boekrecensie en vooral: theorie. Ik ben wel benieuwd of deze theorie nou alles kan verklaren. Een voorbeeld dat mijzelf erg puzzelt binnen mijn neurodiverse gezin is dat de ASSers prima kunnen huilen om een zielige film waarin een moeder doodgaat, maar dat als míjn moeder doodgaat, dat binnen een half uur tot ‘geincasseerde informatie’ hoort en dat men (de ASSers) mij een paar dagen later verbaasd vraagt waar ik om huil. Ik bedoel: wat is daar zo onvoorspelbaar aan? Dat iemand in de rouw een periode regelmatig huilt? Terwijl ze zelf een paar dagen na de film opnieuw emotioneel kunnen worden als ze aan de film denken.
Ik ben daar heel erg gepuzzeld over. Heb jij daar een antwoord op?
Hartelijke groet, Femke
Dat is een hele lastige 🙂
Mijn eerste opwelling is: in een film zie je precies alles wat er toe doet. Het werkelijke leven is anders; dat zit vol dingen die niet te maken hebben met het “thema” dat er op dat moment speelt.
Daarom is het veel gemakkelijker om te voorspellen in films dan in het echte leven.
En dan kan het heel makkelijk voorkomen dat ze je zien huilen, en dan als het ware koortsachtig moeten nalopen wat er allemaal gebeurd is. Daarbij springt, zo vreemd als dat klinkt, de dood van je moeder niet als eerste naar voren, zoals bij ‘neurotypici’.